Niet meer of minder, maar vooral slimmer investeren in de zorg
Wie zorgt er straks nog voor mij? In aanloop naar de verkiezingen schrok menig lezer van krantenkoppen zich rot van de menukaart van het Centraal Planbureau (CPB) met opties voor bezuinigingen door politieke partijen. Hollandbio incluis. Moeten we de nieuwe NAVO-norm écht met onze gezondheid gaan betalen? We klommen gelijk in de pen met de oproep om de zorg toch vooral niet op slot te zetten, zodat er ruimte blijft om ons uit het zorginfarct te innoveren. Gelukkig volgde het CPB afgelopen week op met een schrijven waaruit blijkt dat de soep nog niet zo heet gegeten wordt, maar waaruit helaas ook nog weinig alternatieven spreken. En hoewel we als hollandbio de vragen en uitdagingen die het CPB schetst evenwel (h)erkennen, dragen wij toch liever ons steentje bij aan structurele oplossingen. Niet langer pleisters plakken, maar samen werken aan beterschap.
De afgelopen weken struikelde de ene na de andere partij over elkaar heen om te duiden hoe onverstandig een slot op het basispakket is. Niet alleen omdat het nauwelijks uitvoerbaar en onrealistisch is, maar ook omdat het -even platgeslagen- nergens op slaat. “De stijging van de zorguitgaven gaat al jaren ongeveer gelijk op met de groei van de economie”, tekent gezondheidseconoom Xander Koolman voor BNNVARA op. Het beeld dat de zorg een steeds grotere hap uit het inkomen neemt, klopt volgens Koolman niet. Ook journaliste Mirjam de Rijk gaat hier in een prachtig artikel “Hoezo ‘dat wordt dokken straks’?” (achter paywall) op in bij de Groene Amsterdammer. Waar bestuurders weliswaar uit lijken op minder uitgaven aan de zorg, blijkt dat burgers juist vinden dat hier méér geld heen mag. De oplossingsrichtingen die De Rijk schetst voor deze zorgkloof beginnen en eindigen met een nuchtere, Nederlandse blik op de cijfers en zijn wat hollandbio betreft een must read voor iedereen in de sector.
In al het communicatiegeweld sloeg de Patiëntenfederatie wat hollandbio betreft de spijker nog het meest op zijn kop: “het probleem is het systeem, niet de vraag naar zorg”. Slechte samenwerking, inefficiënte processen en verkeerde financiële prikkels maken dat patiënten onnodig lang wachten op zorg, niet de behandeling krijgen waar ze om vragen of van het kastje naar de muur gestuurd worden. Want laten we eerlijk zijn, eigenlijk iedereen kan hierbij wel één of meerdere voorbeelden noemen. Vaak ook vooral de voorbeelden waarbij het eigen straatje schoon blijft, en het de ‘ander’ is die een werkwijze moet wijzigen.
Kritisch met elkaar blijven kijken naar wat er wel werkt en wat niet, en voor wie wel en voor wie niet lijkt het sleutelwoord, of we dat nu gezondheid op maat noemen, of passende zorg. En kritisch kijken, dat kunnen we allemaal als geen ander. Maar zullen we het komende jaar eens kijken of we dat meer in samenhang kunnen doen, met elkaar, in plaats van allemaal vanuit onze eigen silo? Ook verzekeraars roepen inmiddels op tot een breed debat over de toekomst van onze zorg (achter paywall) en ook het eerder aangehaalde CPB vraagt nadrukkelijk om haalbare ideeën en concrete uitwerkingen. Wij denken en helpen in ieder geval maar wat graag mee – juist ook waar het schuurt. Want durven we samen te vernieuwen, dan houden we de zorg toekomstbestendig, toegankelijk en betaalbaar voor iedereen.